Δίον - Ρέμα Ορλιά - Κορομηλιά - Πετρόστρουγκα - Σκούρτα - Οροπέδιο Μουσών - Ζωνάρια - Χονδρομεσοράχη - Πριόνια - Χαράδρα Ενιπέα - Ζηλνιά - Λιτόχωρο
Ο αγώνας ξεκινά από τον Αρχαιολογικό χώρο του Δίου, σε υψόμετρο 3μ πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Αρχικά η διαδρομή ακολουθεί τον ασφαλτόδρομο ο οποίος σε 200μ μπαίνει στο ομώνυμο χωριό, που βρίσκεται χτισμένο στη δυτική πλευρά του αρχαιολογικού χώρου. Διασχίζοντας το χωριό για 1.5χλμ η διαδρομή συνεχίζει από ασφαλτόδρομο και βγαίνει από τα όρια του οικισμού, με νοτιοδυτική κατεύθυνση. Για τα επόμενα 2χλμ ο δρόμος κινείται σταθερά σε νοτιοδυτική κατεύθυνση, κερδίζοντας με πολύ αργό ρυθμό υψόμετρο. Στο Κ-4 η διαδρομή αφήνει την άσφαλτο για 1χλμ, ακολουθώντας έναν χωματόδρομο αρχικά, που στη συνέχει γίνεται μονοπάτι, για να ξανασυναντηθεί με την άσφαλτο. Μετά από μία αριστερή στροφή, ανοίγεται η τελευταία ανηφορική ευθεία του δρόμου για το μικρό ξωκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου. Στα 50 μέτρα μετά, ο δρόμος στρίβει αριστερά, η άσφαλτος σταματά και πάνω στη στροφή ξεκινά το μονοπάτι για Κορομηλιά - Πετρόστρουγκα, το οποίο ακολουθεί πλέον και η διαδρομή του αγώνα. Εκεί βρίσκεται και το πρώτο σημείο ελέγχου «Άγιος Κωνσταντίνος» (υψμ.255μ, Κ-6)
Στη συνέχεια η βλάστηση στο μονοπάτι είναι θαμνώδης και το μικρό ποτάμι του Ορλιά (ή Ουρλιά) κυλά πολύ κοντά στο μονοπάτι. Σύντομα το μονοπάτι ανηφορίζει απότομα για λίγο και περνά δίπλα από το ποτάμι στο Κ-7. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η μικρή βρύση "Ίταμος", ακριβώς δίπλα από το μονοπάτι. Μετά, το μονοπάτι απομακρύνεται και αρχίζει και πάλι να κερδίζει ύψος μέσα σε πολύ πυκνή βλάστηση. Για τα επόμενα 2χλμ η διαδρομή κινείται ανηφορικά με διάφορες κλίσεις και σε διαφορετικούς τύπους βλάστησης, με τον ήχο του ποταμιού να έρχεται από το βάθος της ρεματιάς, στην δεξιά πλευρά του. Το μονοπάτι είναι καλογραμμένο αλλά η πυκνή βλάστηση δημιουργεί την αίσθηση ότι λίγο πιο πέρα χάνεται, χωρίς βέβαια κάτι τέτοιο να συμβαίνει. Οι πλαγιές είναι δασωμένες με διάφορους τύπους βλάστησης πλατύφυλλων, ανάμικτα με κωνοφόρα. Αμέσως μετά και καθώς το μονοπάτι απομακρύνεται από τη ρεματιά του Ορλιά, με νότια κατεύθυνση, κυριαρχεί η βλάστηση του πεύκου. Στο K-9.6 το μονοπάτι συναντά και διασχίζει χωματόδρομο δύο φορές, με διαφορά 200 μέτρων την πρώτη από τη δεύτερη. Την 3η φορά που θα τον ξανασυναντήσει, στο Κ-10.1 η διαδρομή ακολουθεί τον χωματόδρομο πλέον προς την ανηφορική του πλευρά, για 300μ και φτάνει στην τοποθεσία «Κορομηλιά» όπου βρίσκεται ο 1ος Σταθμός «Κορομηλιά» ( υψόμ. 1020μ, ΚΜ-10.5) , μπροστά στο νεόδμητο καταφύγιο της Κορομηλιάς.
Η διαδρομή του αγώνα ακολουθεί και πάλι το μονοπάτι, το οποίο ξεκινά μπροστά από το καταφύγιο, στο πρανές του δρόμου, στην αριστερή του πλευρά, ανηφορίζοντας ανάμεσα σε χαμηλή βλάστηση με θαμνώδη κέδρα και πεύκα, τα οποία σε λίγες δεκάδες μέτρα πυκνώνουν και γίνονται κανονικά δέντρα, σχηματίζοντας πευκοδάσος. Το μονοπάτι στο ξεκίνημά του (πρώτα 30μ) διακρίνεται μόλις, αμέσως μετά όμως γίνεται καλογραμμένο και όσο ανηφορίζει γίνεται ακόμα πιο φαρδύ και ομαλό. Μετά από 1.5χλμ η κλίση του μονοπατιού, που κινείται συνεχώς σε δασωμένη ράχη, έχει μικρύνει πολύ και ανάμεσα στο δάσος πεύκου ξεπροβάλλουν οι πρώτες οξιές. Στην τοποθεσία «Μπάρα», στο Κ-12.5 το μονοπάτι περνά από ένα μεγάλο χαρακτηριστικό επίπεδο πλάτωμα που βρίσκεται μέσα σε πυκνό δάσος οξιάς στρίβει απότομα αριστερά και ανηφορίζει χαρακτηριστικά, μετά από ένα διάστημα με ελάχιστο ανήφορο. Εδώ βρίσκεται σημείο ελέγχου («Μπάρα», υψόμ. 1400μ, Κ-12.5). Λίγα μέτρα μετά τη Μπάρα η διαδρομή του αγώνα στρίβει απότομα αριστερά και ανηφορικά (ΠΡΟΣΟΧΗ: αν ακολουθήσουμε άλλο από εδώ και πέρα το λάστιχο του νερού φεύγουμε από τη διαδρομή και κατευθυνόμαστε σε κλειστή ρεματιά και σε αδιέξοδο).
Συνεχίζοντας μέσα σε δάσος οξιάς, το μονοπάτι κάνει πολλές στροφές για να "σπάσει" τον ανήφορο. Οι στροφές είναι συνεχείς και ακανόνιστες, με κατεύθυνση άλλοτε δεξιά και άλλοτε αριστερή. Κάποια στιγμή το μονοπάτι βγαίνει σε χαρακτηριστική ράχη του βουνού (τοποθεσία "Οξούλα") και για πρώτη φορά μπορεί κανείς να δει σε μεγάλη απόσταση μπροστά του (νότια) ψηλές κορυφές του βουνού (συγκρότημα Καλόγερος). Η πορεία γίνεται για λίγο πάνω στη ράχη και αφού περάσει ένα απότομο σημείο με 3-4 σκάλες από μπετόν, περνά από την αντίθετη πλευρά της ράχης σε βορινή πλαγιά. Λίγο αργότερα και ενώ στην ουσία κινείται και πάλι στη ράχη, το μονοπάτι κάνει μια μικρή βουτιά και ξεκινά έναν δυνατό ανήφορο μέσα σε δάσος οξιάς. Περίπου στο Κ-14.5 το μονοπάτι δείχνει να χάνεται καθώς απλώνεται ανηφορίζοντας μέσα στις οξιές. Το χαρακτηριστικό εδώ είναι το παχύ στρώμα των ξερών φύλλων που καλύπτει το έδαφος, κάνοντας δύσκολο το έργο της ανίχνευσης του μονοπατιού. Πέρα από τη σηματοδότηση, το χαρακτηριστικό εδώ είναι ότι ο αθλητής πρέπει να ανηφορίσει κατά μέτωπο αυτή την πλαγιά και κάθε τόσο θα βρίσκει μπροστά του ίχνη σηματοδότησης. Το τέλος αυτού του τμήματος σηματοδοτείται από το τέλος του δάσους οξιάς και την είσοδο πλέον στο δάσος ρόμπολου, του πεύκου με το λευκόδερμο κορμό που φύεται στα μεγάλα υψόμετρα. Το μονοπάτι γρήγορα χάνει την κλίση του και κινείται σε ένα τοπίο με αραιή βλάστηση και επικλινή λιβάδια. Εκεί βρίσκεται το Κ-15. Λίγο μετά, το μονοπάτι στρίβει απότομα αριστερά και οδηγεί ανηφορικά σε ένα εξαιρετικά εκτεταμένο επικλινές λιβάδι, στην τοποθεσία που ονομάζεται Πετρόστρουγκα. Μεγάλα χαρακτηριστικά ρόμπολα είναι αραιοφυτεμένα στην περιοχή, όπως επίσης και πρόχειροι θερινοί καταυλισμοί κτηνοτρόφων. Το ψηλό χορτάρι και οι τσουκνίδες του λιβαδιού σβήνουν το μονοπάτι, όμως η νοητή συνέχεια της μέχρι εκείνου του σημείου διαδρομής του μονοπατιού, οδηγεί εύκολα μετά από 150μ στον 2ο Σταθμό «Πετρόστρουγκα» (υψόμ. 1940μ, Κ-15.3) .
Στην Πετρόστρουγκα, η διαδρομή του αγώνα συναντά και ακολουθεί το κύριο μονοπάτι που κατευθύνεται προς το Οροπέδιο των Μουσών και το συγκρότημα των κύριων κορυφών του Ολύμπου. (Σημαντικό: Εκατό περίπου μέτρα προς την αντίθετη κατεύθυνση βρίσκεται νεόδμητο ορειβατικό καταφύγιο, που μπορεί να χρησιμεύσει σε περίπτωση ανάγκης σε φάση ανίχνευσης της διαδρομής ή προπόνησης). Το μονοπάτι είναι εντελώς σαφές και πολύ φαρδύτερο τώρα και κινείται χωρίς να κερδίζει ιδιαίτερο ύψος, μέσα σε αραιό δάσος με ρόμπολα αλλά χωρίς θέα στις κορυφές του βουνού. Σε απόσταση 1.5χλμ και ενώ το δάσος έχει αραιώσει και τα δέντρα είναι πια χαμηλά λόγω υψομέτρου (σαν μεγάλοι θάμνοι), το μονοπάτι μετά από μια σύντομη ευθεία που οδηγεί σε εντελώς γυμνές πλαγιές, αρχίζει έναν επίπονο κατά μέτωπο ανήφορο και μέσα σε 700μ κερδίζει +200μ υψομετρικής διαφοράς. Λίγο πριν το τέλος της ανάβασης βρίσκεται σημείο ελέγχου «Σκούρτα» (υψόμ. 2450μ, Κ-17.7) . Αμέσως μετά βρίσκεται η κορυφή Σκούρτα (2495μ) και το μονοπάτι βγαίνει ακριβώς δίπλα από το υψομετρικό της ομώνυμης κορυφής, χαρίζοντας για πρώτη φορά εκπληκτική θέα των κορυφών και του «Λαιμού» (μιας ραχοκοκαλιάς του βουνού) πάνω στον οποίο κινείται από εδώ και μετά η διαδρομή, καθώς κατευθύνεται σ αυτήν ακριβώς την περιοχή. Για λίγο το μονοπάτι κατηφορίζει (μόλις στο Κ-18 από την εκκίνηση βρίσκεται το πρώτο σημείο που οι αθλητές συναντούν πραγματικό κατήφορο!!!) και κινείται με απόλυτη ασφάλεια ακριβώς πάνω σε ράχη με εντυπωσιακή θέα σε όλες τις κατευθύνσεις. Σε 1χλμ το μονοπάτι αρχίζει και πάλι έναν επίπονο ανήφορο σε πετρώδες κακοτράχαλο μονοπάτι με σπασμένη πέτρα, που κάνει εξοντωτική την προσπάθεια και μετά από μερικές στροφές φτάνει σε χαρακτηριστικό σημείο (Πέρασμα Γιόσου), όπου βγαίνει σε εκτεταμένα αλπικά λιβάδια και το τοπίο γίνεται καταπράσινο χωρίς σχεδόν καθόλου πέτρες, ακόμα και στο ίδιο το μονοπάτι. Σε ακόμα 1χλμ ευθείας και μικρού ανήφορου σε μονοπάτι σαφέστατο, ενώ μπροστά ξεπροβάλει σιγά-σιγά η χαρακτηριστική κορυφή «Στεφάνι» ή «Θρόνος του Δία», το μονοπάτι προσεγγίζει το Καταφύγιο «Χρήστος Κάκκαλος», όπου βρίσκεται ο 3ος Σταθμός «Οροπέδιο Μουσών» (υψόμ. 2650μ, Κ-20.8).
Το καταφύγιο αυτό λειτουργεί κανονικά την εποχή του αγώνα και μπορεί να προσφέρει -έναντι τιμήματος πάντα- οτιδήποτε στους αθλητές. Στη συνέχεια, το μονοπάτι κινείται κάτω ακριβώς από την κορυφή «Θρόνος του Δία» με εντυπωσιακούς κάθετους βράχους να ορθώνονται για 150μ πάνω από το μονοπάτι, που σε λίγο περνά από το σημείο καμπής, το ψηλότερο σημείο της διαδρομής, σε υψόμετρο 2780μ (Κ-21.8). Το μονοπάτι παρότι είναι απόλυτα ασφαλές, σε μερικά σημεία κάτω από το Θρόνο του Δία είναι στενό και η μεγάλη κλίση προς την κατηφορική πλευρά της πλαγιάς μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα σε όσους πάσχουν από υψοφοβία. Μετά το σημείο καμπής, σε χαρακτηριστική στροφή του μονοπατιού, η κλίση αρχίζει να γίνεται κατηφορική και η θέα προς τις ανατολικές πλαγιές του βουνού, εκεί που ο Όλυμπος σβήνει στη θάλασσα, κόβει την ανάσα. Εδώ βρίσκεται η τοποθεσία «Ζωνάρια», που πήρε το όνομά της από το χαρακτηριστικό γεωλογικό σχηματισμό που δημιουργεί ζώνες ορατές από πολύ μεγάλη απόσταση, ξεπροβάλλοντας στην επιφάνεια της πλαγιάς. Είναι πιθανόν σ αυτό το τμήμα να υπάρχουν μικρά υπολείμματα από χειμωνιάτικο χιόνι την ημέρα του αγώνα, αλλά δεν δημιουργούν κανένα πρόβλημα στους αθλητές, καθώς η διοργάνωση ανοίγει το μονοπάτι και τοποθετεί σχοινιά ασφάλειας, που χρησιμεύουν περισσότερο για συναισθηματικούς λόγους, δίνοντας αίσθηση ασφάλειας. Σταθερά το μονοπάτι χάνει υψόμετρο αλλά με αργό ρυθμό και μετά από 1.5χλμ φτάνει σε χαρακτηριστικό σημείο σε υψόμετρο 2450μ που «σπάει» στα δύο. Από εδώ ξεκινά ένας μακρύς κι επίπονος κατήφορος που θα διαρκέσει αρκετά χιλιόμετρα ακόμα (περίπου 7χλμ), μέχρι η κλίση να εξομαλυνθεί. Το μονοπάτι από εδώ είναι μεν καλογραμμένο αλλά με πολλή σπασμένη μικρή πέτρα που μπορεί να δυσκολέψει το ρυθμό των αθλητών, ειδικά εκείνων που καταπονήθηκαν στον ανήφορο. Κάνει διάφορα ζιγκ-ζαγκ («καγκέλια») καθώς κινείται πάνω σε ράχη, το Χονδρομεσοράχη, που έχει βλάστηση από ρόμπολα, αραιά και χαμηλά στην αρχή και πυκνότερα καθώς κατηφορίζει το μονοπάτι. Τώρα η θέα των ψηλότερων κορυφών βρίσκεται στα αριστερά της διαδρομής. Μετά από ακόμα 1.5χλμ και ενώ η βλάστηση γίνεται πυκνότερη και τα δέντρα μεγαλώνουν, το μονοπάτι φτάνει στο καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός» ή "Καταφύγιο-Α", όπου βρίσκεται σημείο ελέγχου «Καταφύγιο-Α» ( υψόμ. 2100μ, Κ-25) .Και αυτό το καταφύγιο είναι οργανωμένο και λειτουργεί έξι μήνες το χρόνο, προσφέροντας τα πάντα στους πεζοπόρους.
Ο κακοτράχαλος κατήφορος συνεχίζεται μέσα σε δάσος πεύκου και χωρίς ίχνος τρεχούμενων νερών, με το μονοπάτι να κάνει πολλές απότομες κατηφορικές στροφές, αλλά δίχως κανένα απολύτως κίνδυνο σοβαρής πτώσης, με εξαίρεση τους μεταλλικούς πασσάλους που στο παρελθόν συγκρατούσαν κομμάτια κορμού για να σχηματίζονται σκαλοπάτια και τώρα απομένουν έτσι γυμνοί, αποτελώντας ελάχιστα ορατό κίνδυνο για επώδυνες πτώσεις. Την ημέρα του αγώνα, το σοβαρότερο πρόβλημα για τους περισσότερους αθλητές εδώ θα είναι η μεσημεριανή ζέστη. Στο ΚΜ-28,5 το μονοπάτι γίνεται ξαφνικά επίπεδο και μπαίνει σε δάσος οξιάς, ανακουφίζοντας τους αθλητές. Από εδώ και μετά για τα επόμενα 2.5χλμ η διαδρομή κινείται με μικρότερες κατηφορικές κλίσεις σε δάσος οξιάς ανάμικτο με πεύκα, για να φτάσει στην τοποθεσία «Πριόνια», όπου βρίσκεται ο 4ος Σταθμός «Πριόνια» (υψόμ. 1050μ, ΚΜ-31.2). Εδώ πηγάζει ο ποταμός Ενιπέας, του οποίου τη ροή ακολουθεί ο αγώνας στο τελευταίο τμήμα του. Στα Πριόνια φτάνει και ο ασφάλτινος δρόμος από το Λιτόχωρο (18χλμ), δίνοντας την δυνατότητα σε φίλους του αγώνα να παραβρεθούν σαν θεατές και να υποστηρίξουν τους αθλητές που συνοδεύουν.
Η τελευταία ενότητα της διαδρομής του αγώνα εξελίσσεται μέσα στη χαράδρα του Ενιπέα, προσφέροντας πολλή δροσιά στους αθλητές, χάρη στην πυκνή βλάστηση και στη συχνή επαφή με το ίδιο το ποτάμι -αλλά και γειτονικές στην κοίτη πηγές- το νερό του οποίου είναι πόσιμο (ο Ενιπέας υδρεύει την πόλη του Λιτοχώρου) και μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους αθλητές χωρίς κανένα φόβο. Η κλίση του μονοπατιού είναι εμφανώς μικρότερη τώρα και η αίσθηση ότι δίπλα κυλά ποτάμι δημιουργεί θετική ψυχολογία στους αθλητές. Στα 3χλμ μετά τα Πριόνια βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου, λίγα μέτρα πιο ψηλά από την κοίτη του Ενιπέα και το σημείο ελέγχου «Μοναστήρι» (υψομ. 890μ, ΚΜ-34.1).
Πλέον αφήνουμε το μονοπάτι Ε4 και κατευθυνόμαστε ευθεία και ΟΧΙ δεξιά στην ξύλινη γέφυρα και για 1χλμ κινούμαστε πολύ κοντά στις όχθες του ποταμού στα δεξιά μας σε μαλακό έδαφος. Φτάνοντας στη ¨σάρα¨ το μονοπάτι μας ανηφορίζει αριστερά δίπλα στα βράχια για περίπου 200μ. Αμέσως μετά την ανηφόρα αυτή συναντάμε διασταύρωση, στρίβουμε αριστερά σε ανηφορική πορεία για 4χλμ μέχρι να φτάσουμε στην θέση "Χαντόλια". Η διαδρομή σε αυτό το κομμάτι είναι σε μαλακό τερέν με ανεβοκατεβάσματα με χαρακτηριστικά ξέφωτα και υπέροχη θέα στις στροφές. Στη συνέχεια μετά από 1χλμ περίπου κατηφόρας φτάνουμε στη δασική θέση "Ζηλνιά" όπου εκεί βρίσκεται ο 5ος Σταθμός «Ζηλνιά» (υψομ. 710μ, Κ-41).
Μετά τη "Ζηλνιά" το μονοπάτι συνεχίζει κατηφορικό. Μετά από 300μ, στην διχάλα παίρνουμε το αριστερό μονοπάτι που είναι πριν από το θέση "Χούτα χωράφι". Η ήπια κατηφόρα συνεχίζεται με αρκετά ανοίγματα, όπου ο αθλητής βλέπει την υπέροχη θέα προς το Λιτόχωρο, τον Θερμαϊκό και φυσικά τον Όλυμπο. Στη συνέχεια προχωράμε σε ένα ξέφωτο με επίπεδες, γκριζόλευκες πλάκες, συνεχίζουμε μέσα σε ήδη πυκνή βλάστηση περνούμε δίπλα από το "κτήμα Σαμουήλ" και μπαίνουμε στην περιοχή "Κούβαρη". Η ήπια κατηφόρα συνεχίζεται σε μαλακό τερέν και σύντομα μας οδηγεί σε μικρή μεταλλική πεζογέφυρα, περνάμε απέναντι. Έχουμε πλέον διανύσει τα 43χλμ.
Στην έξοδο της γέφυρας παίρνουμε το αριστερό (ανατολικό) σκέλος του μονοπατιού, το οποίο κινείτε ομαλά σε χωματόδρομο και σιγά σιγά συναντάμε τα πρώτα σπίτια του Λιτοχώρου. Μπαίνοντας στο ασφάλτινο κομμάτι, διακρίνουμε μια «Πράσινη γέφυρα». Εκεί πλέον ήμαστε μέσα στο Λιτόχωρο. Κατευθυνόμαστε αριστερά και ΠΑΝΩ στην γέφυρα σε πολύ ελαφριά ανηφορική κλήση. Ύστερα από 400μ μέτρα περίπου περνάμε από την πλατεία «Χοροστασούλι», το ιστορικό 1ο Δημοτικό Σχολείο και την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, για να κατηφορίσει προς την κεντρική πλατεία με το σιντριβάνι και μετά από 300μ να φτάσει στο Δημοτικό πάρκο του Λιτοχώρου, όπου και ο τερματισμός.