Το κοινό του καθηγητή άκουσε μαγεμένο τα λόγια του και είδε (πολλοί ίσως για πρώτη φορά) μοναδικές φωτογραφίες του Ολύμπου και του αρχαιολογικού χώρου του Δίου, σημείου εκκίνησης του αγώνα. Το αρχαίο Δίον επιλέχτηκε σαν σημείο εκκίνησης από τους διοργανωτές, προκειμένου να συνδεθεί το παρελθόν με το παρόν, αναβιώνοντας παράλληλα την πορεία λατρείας των αρχαίων, οι οποίοι ανηφόριζαν κάθε αρχή καλοκαιριού στις κορυφές του βουνού για να προσφέρουν αφιερώματα και να κάνουν θυσίες προς τιμήν του υπέρτατου θεού τους, του Δία. Τη σημασία αυτής της επιλογής εξήρε στη δική του ομιλία και ο Δήμαρχος Δίου κ. Γρηγόρης Παπαχρήστος, που δήλωσε ότι το Δίον βρίσκεται κοντά στη νέα αυτή διοργάνωση και θα τη στηρίξει ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Τα ξημερώματα της 26ης Ιουνίου όλα ήταν έτοιμα για τον αγώνα: οι άνθρωποι της υποστήριξης κατά μήκος της διαδρομής, βρισκόταν στις θέσεις τους πάνω στο βουνό από την προηγούμενη νύχτα, οι υπόλοιποι της διοργάνωσης στα σημεία εκκίνησης και τερματισμού και οι αθλητές έτοιμοι για τη μεγάλη στιγμή, αυτή της εκκίνησης. Οι 117 αθλητές (111 άνδρες και 6 γυναίκες) που παρατάχτηκαν τελικά στη γραμμή της αφετηρίας, έζησαν μια μαγευτική ανατολή ήλιου από τον αρχαιολογικό χώρο, έχοντας σταθεί πάνω στον αρχαίο πλακόστρωτο δρόμο, εκεί όπου πριν από 2500 χρόνια οι άμαξες με τις συνεχείς διαδρομές τους που κράτησαν για εκατοντάδες χρόνια, αυλάκωσαν ανεξίτηλα τις πλάκες του μέχρι τις μέρες μας. Μόλις ο δίσκος του ήλιου σηκώθηκε από τον ορίζοντα, οι δρομείς άκουσαν την κόρνα της εκκίνησης και ο αγώνας ξεκίνησε. Το ρολόι έδειχνε 6:15. Μια μεγάλη γραμμή ανθρώπων απλώθηκε σε λίγα λεπτά κατά μήκος του δρόμου που διασχίζει την κωμόπολη του Δίου και κατευθύνεται προς τις παρυφές του βουνού κι ένας καταγάλανος ουρανός προοιώνιζε μια ιδανική μέρα για τους αθλητές. Θα ήταν η πρώτη φορά σε ελληνικό αγώνα mountain running, οι συμμετέχοντες θα πραγματοποιούσαν τη μεγαλύτερη μονοκόμματη ανάβαση σε ανάπτυγμα (πάνω από 2700 μέτρα) αλλά και την μεγαλύτερη διαδρομή αγώνα (περίπου 45 χιλιόμετρα). Και βέβαια –αυτό δεν πρέπει να παραβλεφθεί- ήταν η πρώτη φορά που τόσοι πολλοί καλοί Έλληνες αθλητές συμμετέχουν σε έναν αγώνα. Σχεδόν όλοι οι κορυφαίοι Έλληνες skyrunners βρίσκονταν ανάμεσα στο πολύχρωμο πλήθος. Εκείνο βέβαια που πρέπει ίσως να τονιστεί ακόμα πιο πολύ ήταν η παρουσία ξένων αθλητών, που για πρώτη φορά έφτασαν μέχρι τη χώρα μας για να πάρουν μέρος σε έναν τέτοιο αγώνα! Αθλητές από την Αμερική, την Ιρλανδία και την Ιταλία ταξίδεψαν μέχρι τον Όλυμπο για να ζήσουν αυτή την μοναδική εμπειρία. Από τα πρώτα χιλιόμετρα ξεχώρισαν οι δυνατοί αθλητές, που δημιούργησαν μικρά γκρουπ στην κεφαλή της κούρσας. Στο 6ο ΚΜ, στον πρώτο Σταθμό, στο μικρό ξωκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου, πρώτοι πέρασαν με υπερβολικά γρήγορο ρυθμό οι Καλοφύρης, Γκούνκο, Ιωαννίδης και Ζιάρας, φαβορί και αουτσάιντερ του αγώνα, σε περίπου 27 λεπτά. Πίσω τους, σε σχετικά μεγάλη απόσταση (περίπου 2 λεπτά) ακολούθησαν οι Σταμούλης, Γιαννουσάς, Χατζής Παπαθανασόπουλς και Καραβασίλης και μετά η «ουρά» πύκνωσε, με αθλητές όπως οι Βενετικίδης, Χαλκιάς, Στοΐτσης, Ανέστης, πρωταγωνιστές όλοι τους στο ελληνικό ορεινό τρέξιμο. Μετά τους πρώτους 15-20 αθλητές εμφανίστηκαν και οι πρώτες –από τις ελάχιστες αλλά αξιοθαύμαστες- γυναίκες, με την Μαλιμπόρσκα να προηγείται με μικρή διαφορά της Καρπούζα. Οι ελάχιστοι ενθουσιώδεις θεατές είχαν σταθεί στο Σταθμό και μοίραζαν δροσιστικά κυπελ λ άκια με νερό και ισοτονικά ροφήματα στους αθλητές. Ανάμεσά τους πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν οι μικροί φίλοι του αθλήματος, παιδιά αρκετά απ αυτά των ίδιων των αθλητών, που βρέθηκαν από τα χαράματα στο πόδι μαζί με τους γονείς τους και έφτασαν μέχρι εκεί για να τους ενθαρρύνουν και να συμμετάσχουν ενεργά στην υποστήριξη της μεγάλης προσπάθειας. Σ αυτό το σημείο οι αθλητές μπήκαν στην καρδιά του βουνού, αφήνοντας τον δασικό δρόμο για να ακολουθήσουν ένα στενό αλλά υπέροχο μονοπάτι που «χάνεται» στην πυκνή βλάστηση της ρεματιάς του Ορλιά, μιας περιοχής γνωστής μέχρι τώρα μόνο στους φίλους του canyoneering (=κατάβαση φαραγγιών) και μιας από τις πολλές τοποθεσίες που ταυτίζονται με το μύθο, αφού κάπου εδώ οι Μαινάδες σκότωσαν τον Ορφέα. Το μονοπάτι σε δύο μόλις χιλιόμετρα –μέχρι τον 2ο Σταθμό (Ορλιάς) κερδίζει 400 μέτρα υψομετρικής διαφοράς, βάζοντας σε δοκιμασία τους μύες των ποδιών τους. Μέσα στην πυκνή βλάστηση που πνίγει το μονοπάτι από κάθε πλευρά του, η ουρά της κούρσας απλώθηκε σε πάνω από 3 χιλιόμετρα δάσους, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Οι αλλαγές στην κορυφή του αγώνα άρχισαν να συντελούνται με πιο αργούς ρυθμούς καθώς η απόσταση μεγάλωνε. Από τους τέσσερις μπροστά, απέμειναν τώρα οι τρεις, περνώντας από το 2ο Σταθμό (8,5km) σε 51 λεπτά και αφήνοντας τον τέταρτο (Ζιάρα) 3 λεπτά πίσω. Παράλληλα, αυτοί που ακολουθούσαν (Σταμούλης, Γιαννουσάς, Παπαθανασόπουλος) άρχισαν να τον πλησιάζουν, κλείνοντας τη διαφορά στο 1 μόλις λεπτό. Οι τελευταίοι δρομείς πέρασαν από το Σταθμό-2 σε κάτι λιγότερο από δύο ώρες ενώ εδώ υπήρξε και η πρώτη εγκατάλειψη αθλητή. Μετά από μερικούς ακόμα κατακόρυφους ανήφορους, η διαδρομή έφερε τους αθλητές σε πιο επίπεδα τμήματα, καθώς κατευθύνονταν στον Σταθμό-3 (Κορομηλιά, 10,5km). Στο μεταξύ ξεκίνησε και η ροή πληροφοριών των Σταθμών προς τη Βάση Τηλεπικοινωνιών, που στήθηκε στο χώρο τερματισμού με την ευθύνη και τη σκληρή δουλειά των ανθρώπων του ΕΟΣ Λιτοχώρου, μια τέλεια οργανωμένη μηχανή συντονισμού της κούρσας. Οι επιδόσεις των πρώτων –όπως έφταναν μέσω ασυρμάτου- έδειχναν να κινούνται στα επίπεδα των προβλέψεων που είχαν γίνει κατά το σχεδιασμό της κούρσας. Μεγάλο ερωτηματικό παρέμεναν οι επιδόσεις των τελευταίων, που θα καθόριζαν και τη λειτουργία των Σταθμών. Ο Σταθμός-3 είναι και ο τελευταίος (πριν η κούρσα φτάσει από την άλλη μεριά του βουνού, στα Πριόνια), όπου μπορεί να προσεγγίσει αυτοκίνητο και όπου το μονοπάτι συναντά το δρόμο για λίγα μέτρα, πριν χαθεί οριστικά στα δάση του βουνού. Κάποιοι τολμηροί αποφάσισαν να ακολουθήσουν την εξέλιξη του αγώνα, οδηγώντας μερικά σκληρά χιλιόμετρα μέχρι το Σταθμό-3, χωρίς όμως να καταφέρουν να προλάβουν τους πρώτους, οι οποίοι πέρασαν σε απίθανους χρόνους: το γκρουπ Γκούνκο, Ιωαννίδη, Καλοφύρη, συνέχιζε την τρελή του κούρσα, περνώντας από την Κορομηλιά (Σ-3) σε μόλις 1.08. (Θα πρέπει να επισημάνουμε εδώ την καινοτομία του Ο-Μ, ο οποίος χάρη στην αξιοποίηση των τηλεπικοινωνιών μέτρησε και τις επιμέρους επιδόσεις των αθλητών από τους διάφορους Σταθμούς της διαδρομής). Η διαφορά τους με αυτούς που ακολουθούσαν άνοιγε αργά και σταθερά, φτάνοντας τώρα στα 4 λεπτά από τον Ζιάρα που βρισκόταν στην 4η θέση και κινδύνευε από τους Παπαθανασόπουλο & Σταμούλη (1 λεπτό πίσω του). Με διαφορά δευτερολέπτων ακολούθησαν οι Γιαννουσάς, Χατζής και Καραβασίλης ενώ ένα λεπτό πιο πίσω η 12άδα συμπληρωνόταν με το γκρουπ Γεωργαντόπουλου, Βενετικίδη, Ανέστη (1.17). Οι τελευταίοι της ουράς πέρασαν από το Σταθμό-3 σε 2.40 λεπτά. Ο μακρύς ανήφορος πάνω στη δασωμένη ραχοκοκαλιά που οδηγεί στα ψηλότερα τμήματα του βουνού, συνεχίστηκε προς τις τοποθεσίες Μπάρα και Οξούλα, περνώντας σε υψόμετρα 1200 έως 1500 μέτρων, με τη βλάστηση να μεταβάλλεται από αυτήν του πεύκου σε εκπληκτικά δάση οξιάς και την πορεία των αθλητών να γίνεται όλο και πιο μοναχική, καθώς οι διαφορές άρχισαν να ανοίγουν μεταξύ τους. Μέχρι τον Σταθμό-4 (Οξούλα, 13km) σε υψόμετρο 1500 μέτρα, έγινε και το σπάσιμο στο μικρό γκρουπ της κεφαλής, με τους Καλοφύρη – Γκούνκο να ξεκολλούν από τον Ιωαννίδη, περνώντας σε 1.34 από το Σ-4, αφήνοντάς τον πίσω 2 λεπτά (1.36). Πέντε λεπτά πιο πίσω (1.41) οι Σταμούλης – Παπαθανασόπουλος έπιασαν τον Ζιάρα και μόλις πίσω τους έμεινε μόνος του ο Γιαννουσάς (1.42) ανοίγοντας τη διαφορά από τον Χατζή (1.46) και τους Καραβασίλη, Γεωργαντόπουλο και Βενετικίδη (1.48). Στις γυναίκες όλα έμεναν ανοιχτά, αφού η διαφορά ανάμεσα στις δύο μεγάλες αντιπάλους (Μαλιμπόρσκα & Καρπούζα) ήταν μόλις 5 λεπτά. Στον Σταθμό αυτό εγκατέλειψαν την προσπάθεια τρεις ακόμα αθλητές, επηρεασμένοι από τη σκληρή ανάβαση της διαδρομής. Ο καιρός έδειχνε ότι δεν θα δημιουργούνταν απρόοπτα, παρά τις περί αντιθέτου προβλέψεις της ΕΜΥ. Σε μια τόσο ιδιαίτερη όμως περιοχή –όπως ο Όλυμπος- ακόμα και οι ακριβείς προβλέψεις καμιά φορά δεν μπορούν να έχουν ιδιαίτερη αξία. Λίγα μικρά σύννεφα μόνο έκαναν την εμφάνισή τους πάνω από τις κορυφές του βουνού, αποτελώντας ένα πιθανό σημάδι αλλαγής του καιρού προς το τέλος του αγώνα, το απόγευμα. Η μάχη των αθλητών συνεχιζόταν όσο ο ανήφορος έδειχνε να μην τελειώνει. Για τους περισσότερους -άσχετα με τη θέση τους στην ουρά του αγώνα- ήταν μια προσωπική μάχη, ένας αγώνας αντοχής μέχρι να τελειώσει ο «Γολγοθάς» των 21 χιλιομέτρων σε υψόμετρο 2780 μέτρων, στο Θρόνο του Δία. Οι 7 Σταθμοί που ήταν απλωμένοι σ αυτό το μήκος θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο για τη συνέχιση της επίπονης προσπάθειας των εκατό και πλέον αθλητών που συνέχιζαν. Η ενθουσιώδης συμμετοχή των μελών του ΕΟΣ Λιτοχώρου, που ανέλαβαν όλους σχεδόν τους Σταθμούς της διαδρομής, ήταν ένας παράγοντας που μέτρησε στην αίσια έκβαση του ίδιου του αγώνα (σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ίδιων των αθλητών, ήταν πέρα από κάθε προσδοκία οι υπηρεσίες που τους προσφέρθηκαν στους Σταθμούς Τροφοδοσίας). Μέχρι το Σταθμό-5 (Πετρόστρουγκα, 15km) οι Γκούνκο – Καλοφύρης συνέχιζαν βήμα-βήμα τη σκληρή αναμέτρησή τους, περνώντας σε 2 ώρες ακριβώς από εκεί. Αυτή η μάχη οδήγησε σε μεγάλωμα της διαφοράς με τον Ιωαννίδη (2.05). Πιο πίσω, οι Παπαθανασόπουλος, Σταμούλης, κρατούσαν τη διαφορά των 5 λεπτών (2.10), το ίδιο και ο Γιαννουσάς (2.11) ενώ στην 7η θέση τώρα, ο Ζιάρας υποχώρησε στο 2.13, επιτρέποντας στο Χατζή να κλείσει κατά ένα λεπτό την ψαλίδα (2.17). Τέλος, ένα γκρουπ τεσσάρων αθλητών έκλεινε στις 2.19 την κεφαλή της κούρσας (Ξάνθης, Βενετικίδης, Γεωργαντόπουλος, Καραβασίλης). Στη μάχη των γυναικών, η Μαλιμπόρσκα (2.27) κατάφερε να κερδίσει ακόμα δύο λεπτά από την Καρπούζα (2.34), δημιουργώντας μια διαφορά ασφαλείας, αν και απέμεναν ακόμα πάνω από 4 ώρες και 30 χιλιόμετρα αγώνα. Περίπου στις 4 ώρες πέρασαν οι τελευταίοι αθλητές από τον Σταθμό, αποδεικνύοντας ότι το όριο αποκλεισμού των 5:30 ωρών ήταν υπερβολικά χαλαρό αλλά και ότι το μέσο επίπεδο αυτών που συμμετείχαν ήταν αρκετά ψηλό. Στο Σταθμό-5 η ψαλίδα ανάμεσα στον πρώτο και τον τελευταίο έφτανε τις 2 ώρες (το 100% της επίδοσης με άλλους όρους, μια συνηθισμένη διαφορά σε αγώνες δρόμου μεγάλων αποστάσεων) ή με άλλα λόγια, όταν οι πρώτοι αθλητές περνούσαν από το 31km (Πριόνια) οι τελευταίοι έφταναν στο 15km (Πετρόστρουγκα). Μόλις 4 ήταν και οι αθλητές που εγκατέλειψαν μέχρι εδώ τον αγώνα και 113 εκείνοι που συνέχιζαν πέρα από το 15km και πάνω από τα 2000 μέτρα, μετά το τέλος ενός μονοπατιού εκπληκτικής ομορφιάς, που μέχρι σήμερα παρέμενε στη σκιά των πολυσύχναστων μουλαρόδρομων, τους οποίους γνωρίζουν οι περισσότεροι επισκέπτες του βουνού. Η επόμενη μεγάλη δοκιμασία ήταν η ανηφόρα της Σκούρτας, καθοδόν προς τον 6ο Σταθμό και κυρίως για τους τελευταίους, αφού οι πρώτοι δεν έδειχναν να πτοούνται από οτιδήποτε βρισκόταν στο δρόμο τους. Στο τέλος της ζώνης βλάστησης του βουνού και σε υψόμετρο 2200 μέτρων, ξεκινά ένας απότομος ευθύς ανήφορος μήκους 800 μέτρων που οδηγεί στον 6ο Σταθμό, κάτω από τον δυνατό ήλιο. Το ευτύχημα βέβαια είναι ότι λόγω υψομέτρου, υγρασία και θερμοκρασία βρίσκονται σε χαμηλότερα επίπεδα, ανακουφίζοντας τους αθλητές. Εδώ πρώτος πέρασε ο Καλοφύρης (2.27), με πύρρεια διαφορά ενός λεπτού από τον Γκούνκο (2.28), ανοίγοντας όμως παράλληλα περισσότερο τη διαφορά από τον Ιωαννίδη (2.36) ενώ ο Γιαννουσάς ήταν εκείνος που έδειξε να κερδίζει κάτι απ τη μάχη των πρώτων, μειώνοντας τη διαφορά του απ τον τελευταίο (2.40) και περνώντας στην 4η θέση. Πίσω του οι Σταμούλης Παπαθανασόπουλος, σταθερά μαζί (2.41) με το Ζιάρα να κρατά ακόμα την 7η θέση (2.45). Αμέσως μετά τον 6ο Σταθμό οι αθλητές είχαν τη μοναδική ευκαιρία να θαυμάσουν το εκπληκτικό θέαμα που ανοίγεται ξαφνικά μπροστά σ εκείνον που θα βρεθεί στην κορυφή της Σκούρτας: το συγκρότημα των κορυφών, με το Θρόνο του Δία γεμίζουν τον ορίζοντα και μια δαντελωτή ράχη οδηγεί τον πεζοπόρο προς τα εκεί με τις πλαγιές της να κόβονται δεξιά κι αριστερά προς το χάος, δημιουργώντας την εντύπωση ότι κινείσαι στον ουρανό, αυτό που αποτελεί δηλαδή και την πεμπτουσία του skyrunning (=τρέξιμο στον ουρανό). Μια πολύχρωμη ουρά από ανθρώπους απλώθηκε σύντομα σ αυτό το χαρακτηριστικό μακρύ αυχένα, το «Λαιμό», ενώ τα σύννεφα πύκνωναν πάνω από τις κορυφές όσο περνούσε η ώρα. Στο καταφύγιο «Γ. Αποστολίδης» στα 2700 μέτρα βρισκόταν ο Σταθμός-7 (Θρόνος του Δία, 21km) και όλοι ήταν έτοιμοι για την υποδοχή των αθλητών: οι άνθρωποι της υποστήριξης, των πρώτων βοηθειών, ο γιατρός. Ο Γκούνκο κυνήγησε τον Καλοφύρη φτάνοντας στο «Οροπέδιο των Μουσών» και πέρασε με διαφορά δευτερολέπτων πίσω του (2.52). Ήταν εκπληκτικό το γεγονός ότι μετά από 3 ώρες αγώνα οι πρώτοι αθλητές περνούσαν απ το σταθμό τροφοδοσίας σταματώντας για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Το ανελέητο κυνηγητό ανάμεσα στους πρώτους συνεχιζόταν και είναι ενδεικτικό της μάχης ανάμεσα σε Καλοφύρη – Γκούνκο ότι άνοιξαν ακόμα περισσότερο τη διαφορά από τους διώκτες τους, φτάνοντάς την στα 14 λεπτά από τον Ιωαννίδη (3.06). Πίσω απ τον τελευταίο, ο Γιαννουσάς κορύφωνε τη δική του μάχη, κλείνοντας με υπερπροσπάθεια στο την απόσταση που τον χώριζε και φτάνοντας μετά από λίγα μόλις δευτερόλεπτα στο Σταθμό. Πίσω του ο Σταμούλης (3.10) ξέφυγε για ένα λεπτό από τον Παπαθανασόπουλο (3.11). Στις γυναίκες, η Μαλιμπόρσκα (3.39) κράτησε τη διαφορά των 7 λεπτών που είχε από τον 5ο Σταθμό από την Καρπούζα (3.46). Οι τελευταίοι αθλητές που συνέχισαν τον αγώνα πέρασαν από εδώ στις 6 ώρες και είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν ακόμα και ένα χορταστικό σάντουιτς που οι διοργανωτές είχαν προνοήσει να τους διαθέσουν σ αυτό το Σταθμό. Δύο ακόμα αθλητές εγκατέλειψαν την προσπάθειά τους φτάνοντας εξαντλημένοι στις 7.30 και 8.00 ώρες αντίστοιχα. Το πιο εντυπωσιακό τμήμα της διαδρομής του Olympus Marathon είναι εκείνο που περνά από το χαρακτηριστικό τμήμα του βουνού, που είναι γνωστό στους ορειβάτες και τους πεζοπόρους σαν «Ζωνάρια», εξαιτίας των γεωλογικών σχηματισμών που ξεπροβάλουν στην απότομη πλαγιά και είναι εμφανείς από μεγάλη απόσταση (ακόμα και από την κεντρική πλατεία του Λιτοχώρου, αρκετά χιλιόμετρα πιο πέρα). Οι έμπειροι ορειβάτες-διασώστες του ΕΟΣ Λιτοχώρου, που είχαν απλωθεί κατά μήκος αυτού του κρίσιμου κομματιού ήταν σε ετοιμότητα για να υποστηρίξουν τους πιο άπειρους δρομείς, που θα αντιμετώπιζαν προβλήματα υψοφοβίας αλλά και ενδεχόμενα συμπτώματα «ασθένειας του υψομέτρου», που στα 2700 μέτρα και κάτω από συνθήκες αγώνα εκδηλώνεται σαν ελαφριά ζαλάδα, που μπορεί να δημιουργήσει κάποια προβλήματα ευστάθειας. Τα ελάχιστα χιόνια που υπήρχαν κατά μήκος των «Ζωναριών» θύμιζαν σε όσους δεν το είχαν συνειδητοποιήσει, ότι ο χειμώνας κρατά περισσότερο σ αυτά τα μέρη, όπως και ότι οι κορυφές του ψηλότερου ελληνικού βουνού βρίσκονταν ακριβώς πάνω απ τα κεφάλια τους. Οι θεοί του Ολύμπου έκαναν τη χάρη στους ταπεινούς επισκέπτες τους να τους δώσουν μια μικρή γεύση δέους και μεγαλείου, στέλνοντας μερικά σύννεφα να σκεπάσουν το βουνό και να περικυκλώσουν τους αθλητές. Για όσους βρίσκονταν πρώτη φορά σ αυτά τα μέρη το πέρασμα των Ζωναριών ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Ο κατήφορος ξεκινά λίγο πριν το 22ο χιλιόμετρο της διαδρομής, ακριβώς στο ξεκίνημα των Ζωναριών και η καταδίωξη συνεχίστηκε ακόμα πιο ανελέητη για τους πρώτους, δίνοντας τώρα πια την ευκαιρία σ εκείνους τους αθλητές που έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα στις κατηφόρες να το αξιοποιήσουν και να αλλάξουν τα δεδομένα προς όφελός τους. Μόλις 1 ώρα και 15 λεπτά χρειάστηκαν οι Καλοφύρης Γκούνκο για να φτάσουν στο Σταθμό-9 (Πριόνια, 31km), μια απόσταση 10 χιλιομέτρων και 1600 μέτρων αρνητικής υψομετρικής διαφοράς, σε ένα μονοπάτι ιδιαίτερα κακοτράχαλο, γεμάτο κρυμμένους κινδύνους για τα πόδια των αθλητών. Σε περίπου 10-15 χιλιάδες βήματα που χρειάζονται για να διανυθεί η απόσταση από τις κορυφές του βουνού μέχρι τα Πριόνια, υπάρχουν σίγουρα δεκάδες πιθανότητες για κάποιο διάστρεμμα ή και γιατί όχι κάποια πτώση που μπορεί να στοιχίσει μια μικρή εκδορά αλλά και γιατί όχι ακόμα κι ένα κάταγμα. Οι αθλητές ρισκάρισαν, ειδικά όσοι είχαν λόγους να το κάνουν, όπως ο Ιωαννίδης που πέτυχε τη δεύτερη καλύτερη κατάβαση από το Θρόνο του Δία (Καταφύγιο Αποστολίδη), με μόλις 1.06. Έτσι έκλεισε τη διαφορά των 15 λεπτών από τους πρώτους στα 5 (!) αλλά και ταυτόχρονα δημιούργησε και διαφορά 7 λεπτών από τον Γιαννουσά, με τον οποίο ξεκίνησαν μαζί από το Σ-7. Όμως τη μεγάλη επίδοση πέτυχε ο Χατζής, που κατάφερε να κάνει μόλις 1.05, κερδίζοντας 2 πολύτιμες θέσεις και ξαναμπαίνοντας στο παιχνίδι από την 6η θέση που βρέθηκε πλέον. Είναι δύσκολο ακόμα και να φανταστεί κάποιος ότι θα μπορούσε να καλυφθεί η απόσταση σε μόλις μία ώρα, αν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο στη διάρκεια ενός αγώνα. Ένα γκρουπ τριών αθλητών πέρασε ταυτόχρονα στις 4.35, καλύπτοντας τις θέσεις 7-9 (ο Παπαθανασόπουλος που υποχώρησε σημαντικά, ο Ζιάρας και ο σπεσιαλίστας στις κατηφόρες Βενετικίδης που έκανε τον τρίτο καλύτερο χρόνο κατάβασης με 1.08). Στη μάχη ανάμεσα στις δύο μονομάχους γυναίκες δεν άλλαξε τίποτα (Μαλιμπόρσκα 5.07, Καρπούζα 5.14) σημάδι κάμψης της πρώτης που δεν κατάφερε να αυξήσει τη διαφορά της από τον «Θρόνο του Δία». Οι τελευταίοι αθλητές χρειάστηκαν περίπου 8.30 ώρες για να φτάσουν στα «Πριόνια», κάτι που ικανοποίησε ιδιαίτερα το διευθυντή αγώνα που είχε ορίσει τις 10 ώρες σαν πιθανό χρόνο για τους τελευταίους, αλλά και τους ανθρώπους των Σταθμών που θα τελείωναν αρκετά νωρίτερα τα καθήκοντά τους, τα οποία με εξαιρετικό ζήλο εκτέλεσαν εκείνη τη μέρα (αρκεί να υπολογίσει κανείς ότι όλοι οι άνθρωποι των Σταθμών πάτησαν τα χρονόμετρά τους από τις 6 το πρωί και οι τελευταίοι απ αυτούς τέλειωσαν τους Σταθμούς τους μετά τις 5 το απόγευμα). Μετά τον κομβικό Σταθμό-9 των Πριονιών συνέχισαν 103 αθλητές, καθώς εγκατέλειψαν ακόμα 6, οι δύο από τους οποίους χρειάστηκε να μεταφερθούν με ασθενοφόρο και με συμπτώματα γαστρεντερίτιδας στο Νοσοκομείο της Κατερίνης. Από τις εγκαταλείψεις στα Πριόνια, η πιο σημαντική ήταν εκείνη του Γεωργαντόπουλου, που έφτασε με διάστρεμμα στην 14η θέση αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Για όσους γνωρίζουν τα αγωνιστικά του Ολύμπου, το τμήμα της διαδρομής από τα Πριόνια μέχρι τον τερματισμό είναι εκείνο που όλα μπορούν να παιχτούν, καθώς απομένει το ¼ ακόμα της συνολικής διαδρομής και το αντίστοιχο της διάρκειας. Είναι αυτονόητο ότι ευνοούνται οι λιγότερο κουρασμένοι αθλητές, όπως κι εκείνοι που προσπάθησαν συστηματικά να αποφύγουν την αφυδάτωση, παίρνοντας τις απαραίτητες ποσότητες υγρών στους Σταθμούς. Η διοργάνωση φρόντισε να τοποθετήσει 3 Σταθμούς τροφοδοσίας μέσα στην κοιλάδα του Ενιπέα –και μάλιστα σε σταθερή απόσταση 3 km τον έναν από τον άλλον, για να βοηθήσει τους αθλητές να ξεπεράσουν τη σοβαρή δοκιμασία των 11 χιλιομέτρων –τα τελευταία απ αυτά σε συνθήκες έντονης ζέστης. Στο Σταθμό-11 (Χιονοστιβ ά δα, 37km) η κατάσταση έδειχνε περισσότερο περίπλοκη απ ότι νωρίτερα. Ο Ιωαννίδης στην 3η θέση (4.49) μείωσε ένα λεπτό ακόμα τη διαφορά του από τους δύο πρώτους (Γκούνκο – Καλοφύρης, 4.45) και στην 5η θέση πέρασε οριακά μπροστά από το Σταμούλη (5.05) ο Χατζής (5.04) ενώ πίσω του το γκρουπ των θέσεων 7-9 έσπασε με τον Βενετικίδη πρώτο (5.16), το Ζιάρα δεύτερο (5.20) και τρίτο τον Παπαθανασόπουλο (5.22). Όμως τα πράγματα ξεκαθάρισαν στον επόμενο Σταθμό (Πόρτες, 40km) όπου οι Καλοφύρης Γκούνκο συνεχίζοντας το ρυθμό βήμα-βήμα (5.05) άνοιξαν και πάλι τη διαφορά από τον Ιωαννίδη στα 9 λεπτά (5.14) και ο Γιαννουσάς κράτησε το 5λεπτο στην 4η θέση (5.19), ενώ στη μάχη της 5ης θέσης, ο Σταμούλης (5.31) πέρασε και πάλι μπροστά από τον Χατζή (5.33). Σύντομα οι πρώτοι δρομείς βρέθηκαν στις παρυφές της πόλης του Λιτοχώρου, ενώ ο ήλιος έφτανε στο κατακόρυφό του, όπως και η αγωνία όσων είχαν συγκεντρωθεί στο Στάδιο για να παρακολουθήσουν τον τερματισμό. Ήδη ήταν γνωστή η εξέλιξη του αγώνα χάρη στη μετάδοση στοιχείων από του Σταθμούς. Όταν η μοτοσικλέτα της αστυνομίας έφτασε στο Στάδιο συνοδεύοντας τους πρώτους, όλοι ξέσπασαν σε επευφημίες χτυπώντας ρυθμικά τα κουδούνια που τους μοιράστηκαν για την περίσταση από τους διοργανωτές. Καλοφύρης και Γκούνκο είχαν κάνει μαζί 44,2 χιλιόμετρα μαζί και έφτασε η στιγμή να αναδειχτεί ο νικητής στα τελευταία 400 μέτρα. Με μια σπουδαία αλλαγή ρυθμού ο Αλέξης Γκούνκο έφυγε μπροστά και με την άνεση ενός δρομέα ημιαντοχής έφτασε θριαμβευτής να κόψει το νήμα κάτω απ την αψίδα του τερματισμού. Το χρονόμετρο έγραφε 5 ώρες 27 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα. Ήταν ο μεγάλος νικητής του 1ου Olympus Marathon και έτσι θα περάσει στην ιστορία. Πίσω του για μόλις 18 δευτερόλεπτα (περίπου 80 μέτρα) έφτανε ο Νίκος Καλοφύρης (5.27.44), μεγάλος χαμένος αλλά και μεγάλος δεύτερος νικητής -μικρή σημασία έχουν εξάλλου τα τελευταία 80 μέτρα σ έναν αγώνα 45 χιλιομέτρων. Οι δύο αθλητές από το Μέτσοβο δικαίωσαν τη φήμη των κυρίαρχων του χώρου, που κατέχουν εδώ και λίγα χρόνια. Στην 3η θέση τερμάτισε ο Παναγιώτης Ιωαννίδης (5.37.25), ο οποίος απέδειξε ότι δικαιολογημένα βρέθηκε εκεί στον πρώτο του παρόμοιο αγώνα σε ελληνικό έδαφος. Ο Θωμάς Γιαννουσάς ήταν ο 4ος που πέρασε τη γραμμή του τερματισμού σε 5.44.05. Μπορεί να μην κατάφερε να κλείσει τη διαφορά που τον χώριζε από τον Ιωαννίδη αλλά απέδειξε ότι είναι ένας από τους αθλητές που θα παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο μέλλον στο ελληνικό ορεινό τρέξιμο. Στην επίσης σπουδαία μάχη των θέσεων 5-6, ο Κώστας Σταμούλης κατάφερε να κρατήσει την νίκη απέναντι στον «ομογάλακτό» του (Men’s Health Team) Δημήτρη Χατζή για μόλις 1 λεπτό (5.58.35 & 5.59.49 αντίστοιχα). Οι έξι πρώτοι αθλητές ήταν κι εκείνοι που πέτυχαν επίδοση κάτω από 6 ώρες. Ακολούθησαν σπουδαία ονόματα στις επόμενες θέσεις: 7ος ο Δημήτρης Βενετικίδης (6.12.47) για χρόνια πρωταγωνιστής σε τέτοιους αγώνες, 8ος τελικά ο Αργύρης Παπαθανασόπουλος (6.17.13) που για 5 μόλις δευτερόλεπτα νίκησε τον Κώστα Ζιάρα (6.17.18) ενώ τη 10άδα έκλεισε ο Κυριάκος Στοΐτσης (6.21.29), παλιός πρωταγωνιστής στο χώρο του ελληνικού skyrunning, τη δεκαετία του 1990. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ακόμα τον Βλάση Καραβασίλη στην 11η θέση (6.24.36), ο οποίος θριάμβευσε ένα μήνα νωρίτερα σε αγώνα ultra 184km (Ολύμπιος Δρόμος, Αρχαία Νεμέα – Αρχαία Ολυμπία) και σίγουρα θα είχε καλύτερη τύχη αν ήταν ξεκούραστος. Στη 12η θέση βρέθηκε ο 20χρονος Κυριάκος Ξάνθης από το Μέτσοβο (6.32.09), ο οποίος τιμήθηκε με το κύπελλο του καλύτερου νέου αθλητή της διοργάνωσης. Στη 16η θέση τέλος, πρέπει να επισημάνουμε τον τερματισμό του θρύλου Βασίλη Χαλκιά (6.55.54), του πρώτου νικητή αγώνα ορεινού τρεξίματος στη χώρα μας, το 1986. Ο Χαλκιάς πρωταγωνίστησε για 10 περίπου χρόνια στο χώρο και η συμμετοχή του –όπως και όλων των υπόλοιπων αθλητών βέβαια- τίμησε ιδιαίτερα την παρθενική διοργάνωση του Olympus Marathon. Στην υπόθεση της γυναικείας πρωτιάς, η Ιρένα Μαλιμπόρσκα κράτησε τελικά τη θέση της και τερμάτισε πρώτη (19η στη γενική) με 7.04.05 και στη δεύτερη θέση έμεινε η Βίκυ Καρπούζα (21η στη γενική) με 7.14.09 ενώ την 3η θέση πήρε η Βίκυ Τζίμα (37η γενική) με 8.06.11. Πρέπει να σημειώσουμε ότι τόσο η Μαλιμπόρσκα όσο και η Καρπούζα αντιμετώπιζαν προβλήματα τραυματισμών πριν τον αγώνα, οπότε η συμμετοχή τους αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αποδεικνύοντας το ψυχικό σθένος των δύο αυτών αθλητριών. Το όριο των 12 ωρών κάλυψε με επάρκεια σχεδόν όλους τους αθλητές, αφού οι 101 από τους 103 τερμάτισαν μέσα στο όριο εγκυρότητας. Από τους 101 αθλητές που τερμάτισαν, οι 96 ήταν άνδρες και οι 5 γυναίκες. Από τα αξιοσημείωτα του αγώνα είναι σίγουρα ο μη-τερματισμός (!) του Jean-Paul Goutorbe, ο οποίος έφτασε μεν στην πόλη του Λιτοχώρου αλλά δεν είχε τη δύναμη να διανύσει τα τελευταία 1000 μέτρα μέχρι το Στάδιο, όπου βρισκόταν το τέλος του αγώνα. Ακόμα, από το χώρο της δημοσιογραφίας αναφέρεται η περίπτωση του αθλητή-δημοσιογράφου Γιώργου Κρυστάλλη, ο οποίος αγωνίστηκε δίνοντας ταυτόχρονα ανταπόκριση στον ραδιοφωνικό σταθμό για τον οποίο εργάζεται. Κάποιες ακόμα συμμετοχές έχουν τη δική τους σημασία και μάλιστα ιδιαίτερη. Όπως αυτές του Graham και της Jane Porter, οι οποίοι μπορούν να χαρακτηριστούν ως οι πρώτοι ξένοι αθλητές που έρχονται στην Ελλάδα με αποκλειστικό σκοπό να πάρουν μέρος σε έναν αγώνα skyrunning. Τόσο ο Graham όσο και η Jane συμμετέχουν ενεργά στα τεκταινόμενα του αντίστοιχου αθλητικού χώρου της Ιρλανδίας. Η Jane είναι πρόεδρος της IMRA (Irish Mountain Running Association) και ο Graham τεχνικός διευθυντής της. Οι δύο Ιρλανδοί εξέφρασαν το θαυμασμό τους για το επίπεδο οργάνωσης του Ο-Μ και υποσχέθηκαν ότι θα επιδιώξουν στενότερη συνεργασία της IMRA με τη διοργάνωση. Τα κολακευτικά σχόλια των αθλητών που πήραν μέρος στον αγώνα, όπως και τα χαμόγελα των διοργανωτών, περίσσευαν το βράδυ στην τελετή λήξης. Ο αγώνας χαρακτηρίστηκε «σκληρός» κατά γενική ομολογία (κάποιος από τους συμμετέχοντες τον αποκάλεσε «Ακτή Γκουαντανάμο», θέλοντας να την παρομοιάσει σε σκληρότητα με τη γνωστή στρατιωτική Βάση). Όλοι έδειχναν απόλυτα ικανοποιημένοι από την σηματοδότηση της διαδρομής, την τροφοδοσία των σταθμών, την εξυπηρέτηση και τον ενθουσιασμό των εθελοντών που στελέχωσαν τους σταθμούς, όπως και τις υπηρεσίες φυσιοθεραπείας που προσφέρθηκαν μετά το τέλος του αγώνα αλλά και όλες τις υπόλοιπες εκδηλώσεις που τον πλαισίωσαν (τεχνική ενημέρωση, pasta party, απονομές, post-race party). Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην εθελοντική προσφορά των μελών του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Λιτοχώρου, οι οποίοι κινητοποιήθηκαν με ιδιαίτερα ενθουσιασμό (προκάλεσε εντύπωση η διάθεση ανταπόκρισης στο κάλεσμα για συμμετοχή) και στελέχωσαν σχεδόν όλους τους Σταθμούς στη διαδρομή, όπως επίσης κάλυψαν το θέμα των επικοινωνιών και της ασφάλειας του αγώνα. Σε κάποιες περιπτώσεις οι ίδιοι οι εθελοντές μετέφεραν τα υλικά των σταθμών στην πλάτη τους. Μπορεί ένας αγώνας τρεξίματος στο βουνό να μην αποτελεί στις μέρες μας μια πρωτοτυπία. Μπορεί ακόμα για πολλούς, ο Olympus Marathon να αποτελεί αντιγραφή κάποιας άλλης παλιότερης διοργάνωσης. Όμως, κάποιες ιδιαιτερότητες έκαναν τη διαφορά, για όσους τουλάχιστον αγωνίστηκαν: η πρωτότυπη και εξαντλητική σηματοδότηση, η σωστή τροφοδοσία στη διάρκεια του αγώνα, η κατάλληλη επιλογή στην ώρα εκκίνησης, η υποστήριξη μετά το τέλος του αγώνα, το pasta-party την παραμονή του αγώνα, η σύλληψη της απόλυτης διαδρομής, η online παρουσία της διοργάνωσης, οι παρουσίες αθλητών από το εξωτερικό, η δημοσιότητα του γεγονότος και αρκετά ακόμα. Αλλά και το κυριότερο ίσως, που δεν είναι άλλο από την άποψη όσων συμμετείχαν στον Olympus Marathon. Τα σχόλια όλων ήταν ενθουσιώδη κι αυτό σημαίνει πολλά για τους διοργανωτές και τον αγώνα τους.
Μια δεύτερη εργασία αφορούσε την ασφάλιση των χαλαρών μεταλλικών πασσάλων που συγκρατούν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού και που αρκετά από αυτά προεξείχαν επικίνδυνα, αποτελώντας παγίδες για κάθε αθλητή ή πεζοπόρο. Οι πάσσαλοι βυθίστηκαν και πάλι στο έδαφος, κάνοντας ασφαλές το γρήγορο πέρασμα των αθλητών. Τέλος, απομακρύνθηκε το παχύ στρώμα ξερών φύλλων σε τμήματα της διαδρομής, όπου το μονοπάτι περνούσε από δάσος πλατύφυλλων δέντρων. Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι τέτοια εργασία δεν είχε πραγματοποιηθεί ποτέ στο παρελθόν στο μονοπάτι που διασχίζει τον Ενιπέα, γεγονός που είχε προκαλέσει σε σημεία της διαδρομής το ολοκληρωτικό θάψιμο του μονοπατιού κάτω από ένα μόνιμο στρώμα ξερών και σαπισμένων φύλλων όλες τις εποχές του χρόνου. Μια ακόμα εργασία ήταν ο καθαρισμός ενός ιδιαίτερα επιβαρυμένου τμήματος της διαδρομής, λίγο πριν το μονοπάτι φτάσει στα Πριόνια. Μαζεύτηκε μεγάλος όγκος απορριμμάτων που σε βάθος χρόνου μαζεύτηκε στην περιοχή Παλιοπρίονο, τα οποία και απομακρύνθηκαν από την περιοχή.
